Nadal zielono. Penne, szpinak, mascarpone.

Ech, szpinak... Postrach dzieci calego swiata, zielone zlo wcielone, ktorego nalezy unikac jak ognia. Paskudne liscie, ktore sa tak niesmaczne, ze z pewnoscia musza byc trujace, prawda? Szpinak wielu ludziom kojarzy sie z traumatycznymi przezyciami i nawet dlugo po tym, jak przestana byc dziecmi, stronia od niego.
Ja traumatycznych przezyc nie mialam - moja Mama wiedziala, ze chocby swiat sie walil, i tak szpinaku nie rusze - ale do niedawna wszelka "zielenina" byla mi zupelnie obca. Jakos w ubieglym roku zaczelam powoli, niesmialo oswajac sie z mysla, ze zielone moze byc jadalne. I tak zaczela sie moja przyjazn ze szpinakiem.
Dzisiejszy makaron jest tak szpinakowy, ze bardziej sie nie da, i dzieki temu ma piekny, zielony kolor. W oryginalnym przepisie pojawia sie makaronu fusilli, ale ze akurat nie mialam, uzylam penne. Rownie dobrze utrzymuje sos, a to najwazniejsze. Robilam z polowy porcji, ale parmezanu i czosnku uzylam tyle, ile w przepisie. I dobrze zrobilam, bo dzieki temu smak byl nieco bardziej intensywny.

Makaron z zielonym sosem szpinakowym
Skladniki:
(dla 4 osob)
- 400 g makaronu fusilli (u mnie penne)
- 225 g mlodych lisci szpinaku
- 1 zabek czosnku
- 250 g serka mascarpone
- sok z 1/2 duzej cytryny
- 30 g startego parmezanu
- 55 g lekko uprazonych orzeszkow piniowych


Makaron ugotowac wedlug instrukcji na opakowaniu. W miedzyczasie zmiksowac polowe szpinaku, czosnek, parmezan, mascarpone i sok z cytryny w malakserze na gladki sos. Odcedzic makaron i wrzucic z powrotem do garnka, zalac sosem, dorzucic orzeszki piniowe i reszte szpinaku. Podgrzewac na malym ogniu, az liscie zrobia sie miekkie. Przyprawic do smaku, podawac posypany dodatkowym parmezanem.

Makaron dorzucam do zielonej akcji.